“Ή θα συστρατευτούμε όλοι, ή εγώ θα κάνω στην άκρη, με το κεφάλι ψηλά και τη συνείδηση καθαρή. Γιατί άλλο να μάχεσαι μόνος σου κι άλλο να πολεμάς σε τείχος σιωπής”, αναφέρει ξεκάθαρα πλέον ο Νίκος Σιόντης προς όλη την πόλη που ναι μεν έχει στηρίξει έμπρακτα την ομάδα, όμως όχι όλη. Και πλέον ο χρόνος πιέζει, καθώς θα πρέπει η ομάδα να προχωρήσει και να δυναμώσει τον Ιανουάριο για να καταφέρει να σωθεί αγωνιστικά.
Ο κ. Σιόντης από τη μία πλευρά απευθύνεται σε όσους φιλάθλους δεν δίνουν πίστωση χρόνου στην ομάδα και τον προπονητή να δουλέψουν και να παρουσιάσουν την εξέλιξη που μπορούν και στο δεύτερο κομμάτι της ανακοίνωσής του τονίζει ότι θα χρειαστεί μία ακόμα φορά τη στήριξη του κόσμου με τις κάρτες φιλάθλου που θα κυκλοφορήσουν προσεχώς, αλλά και τη βοήθεια των επιχειρήσεων της πόλης, οι οποίες αποφεύγουν με διάφορες προφάσεις να σταθούν αρωγοί στην τιτάνια προσπάθεια που γίνεται.
Δείτε τη σχετική ανάρτηση
Ή ΤΩΡΑ Ή ΠΟΤΕ – Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣ
Σίγουρα σε κάποιους φανώ κουραστικός ή φλύαρος με αυτή την ανάρτηση. Μα η αλήθεια, όταν είναι βαριά, δεν χωράει σε λίγες λέξεις. Δεν γράφεται με συνθήματα, ούτε χωράει σε τίτλους. Χρειάζεται να ειπωθεί όπως είναι, ολόκληρη, χωρίς φίλτρα και χωρίς φόβο:
– Οκτώ αγωνιστικές.
Μια νίκη, δύο ισοπαλίες, πέντε ήττες. Ναι, ο ΠΑΣ είναι τελευταίος στη βαθμολογία.
Όμως η θέση δεν λέει την αλήθεια. Δεν αποτυπώνει τον ιδρώτα, τη δουλειά, την πίστη, τη μάχη. Κι αυτό δεν είναι άποψη. Είναι επιστήμη.
Η αθλητική βιβλιογραφία, αυτή που διδάσκεται σε UEFA και FIFA, λέει καθαρά: Καμία ομάδα δεν γίνεται “ομάδα” σε 1–2 μήνες.
-Ο διάσημος ψυχολόγος και εκπαιδευτής ομάδων Bruce Tuckman το απέδειξε και σήμερα διδάσκεται από UEFA, FIFA και κορυφαίες σχολές προπονητικής παγκοσμίως.
Κάθε ποδοσφαιρικό σύνολο περνάει τέσσερα στάδια εξέλιξης πριν γίνει “ομάδα”:
-Δημιουργία και γνωριμία – όπου τίθενται οι βάσεις, οι ρόλοι και οι κανόνες.
-Σύγκρουση και τριβή – όπου δοκιμάζεται η συνοχή, δημιουργούνται εντάσεις και χτίζεται ο σεβασμός.
-Αποδοχή και ταυτότητα – όπου αρχίζει να σχηματίζεται χημεία και συνείδηση συλλογικού σκοπού.
-Απόδοση και σταθερότητα – όπου η ομάδα λειτουργεί αυτόματα, με εμπιστοσύνη και ρυθμό.
Αυτό δεν είναι θεωρία καφενείου. Είναι επιστήμη. Χρειάζονται τουλάχιστον τέσσερις μήνες σταθερής δουλειάς με ίδιο προπονητικό τιμ και κορμό παικτών για να αρχίσει να αποδίδει ένα σύνολο ποδόσφαιρο με ταυτότητα.
Η ομαδική συνοχή χρειάζεται δέκα εβδομάδες συνεχούς συνεργασίας για να σταθεροποιηθεί, και η αγωνιστική ταυτότητα χρειάζεται δεκαπέντε παιχνίδια —επίσημα και φιλικά— για να “γράψει” στο DNA της ομάδας.
Σύμφωνα με τα δεδομένα της UEFA, οι ομάδες που κρατούν πάνω από το 70% του ρόστερ τους από τη μία χρονιά στην άλλη παρουσιάζουν 25%-40% περισσότερη σταθερότητα αποτελεσμάτων. Όχι επειδή είναι πιο ταλαντούχες, αλλά επειδή έχουν συνέχεια, εμπιστοσύνη και χρόνο.
Η επιστήμη λέει πως μια ομάδα χρειάζεται τουλάχιστον τέσσερις μήνες για να σταθεί. Εμείς πρέπει να το πετύχουμε στο μισό χρόνο. Με διπλάσια δουλειά, διπλάσιο πόνο, διπλάσια πίστη. Κι αυτό κάνουμε. Γιατί η ομάδα δεν έχει απλώς ανάγκες — έχει πληγές. Και τις κλείνουμε με τα ίδια μας τα χέρια.
Κι εμείς; Εμείς το στήσαμε σε δεκαπέντε μέρες! Κι αν κάτι πρέπει να θυμόμαστε όλοι,
είναι πως αυτή η ομάδα, με το ποδόσφαιρο που κατά διαστήματα παίζει, μόνο ομάδα που στήθηκε σε δεκαπέντε μέρες δεν θυμίζει.
Το γεγονός ότι κατέβηκε στο πρωτάθλημα με μόλις δεκαπέντε ημέρες προετοιμασίας δεν πρέπει να το ξεχνά κανείς, γιατί αυτό που ζούμε είναι ποδοσφαιρικό θαύμα. Να ξεκινάς από το μηδέν, να στέκεσαι, να παλεύεις, να δείχνεις ποιότητα και καρδιά. Αυτό δεν είναι τύχη, είναι ψυχή, πίστη και υπέρβαση.
Χωρίς προετοιμασία, χωρίς κορμό, χωρίς πόρους. Κι όμως, δουλεύουμε μέρα-νύχτα, στεκόμαστε, παλεύουμε. Σε άλλη χώρα θα το ’λεγαν θαύμα επιβίωσης. Εδώ, κάποιοι το λένε “αποτυχία”. Ε λοιπόν, φτάνει…
Αγωνιστικά όμως, δεν υπάρχει πια περιθώριο για “αύριο”. Το πρωτάθλημα της Super League 2 είναι μικρό και σκληρό. Είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε τα αποτελέσματα που αξίζουμε, να ξεπεράσουμε κακοτυχίες και εξωαγωνιστικούς παράγοντες, να σταθούμε στο ύψος του ονόματος και της ιστορίας μας. Γιατί είμαστε ΠΑΣ — και ο ΠΑΣ δεν έχει δικαίωμα να λυγίσει. Δεν δίνουμε άλλοθι σε κανέναν. Από σήμερα, έχουμε τεράστιες απαιτήσεις απ’ όλους. Η περίοδος της κατανόησης τελείωσε. Από εδώ και πέρα, όλοι κρίνονται. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Μόνο πράξεις, αποτελέσματα και σεβασμός στο σήμα που φοράμε στο στήθος.
– Τέσσερις μήνες τώρα δίνω τα πάντα, χρήμα, χρόνο, ψυχή, υγεία, οικογένεια. Δεν είμαι “επενδυτής” πίσω από ένα γραφείο, ούτε ιδιοκτήτης. Είμαι ένας άνθρωπος που μπήκε μπροστά για να εμπνεύσει, να ενώσει, να προκαλέσει τη συστράτευση και να δώσει το έναυσμα της σωτηρίας και της αναγέννησης του ΠΑΣ. Το ήξερα απ’ την αρχή, ήξερα πού πάω να μπλέξω. Ήξερα πως είναι πιο πιθανό να κουραστώ και να πληγωθώ. Αλλά μίλησε η καρδιά. Μίλησε η ψυχή. Κι αυτή δεν κάνει πίσω.
Δεν μπήκα για τα φώτα, ούτε για να με δείχνουν με το δάχτυλο. Μπήκα για να παλέψω. Δεν θα επιτρέψω η προσπάθειά μου να γίνει θέαμα για καφενεία και πληκτρολόγια, ούτε θα δεχθώ κριτική από εκείνους που λείπουν όταν χρειάζονται. Δεν δίνω παράσταση, δίνω μάχη. Και σ’ αυτή τη μάχη, όποιος δεν στάθηκε δίπλα, δεν έχει δικαίωμα να στέκεται απέναντι.
Ή τώρα ή ποτέ. Ή θα συστρατευτούμε όλοι, ή εγώ θα κάνω στην άκρη, με το κεφάλι ψηλά και τη συνείδηση καθαρή. Γιατί άλλο να μάχεσαι μόνος σου κι άλλο να πολεμάς σε τείχος σιωπής.
Η οικονομική στήριξη ελάχιστη, οι χορηγοί μετρημένοι (τους χρωστάω ευγνωμοσύνη), οι φίλαθλοι στους Ζωσιμάδες 2.500 αντί για τουλάχιστον 5.000. Οι Partner Cards ελάχιστες, οι λογαριασμοί Snappi ούτε 100! Σύντομα, θα βάλουν για ακόμη μία φορά πλάτη, οι ΠΑΣολεδες με την κάρτα φιλάθλου! Και κάθε μέρα αναρωτιέμαι: Τι άλλο πρέπει να γίνει για να ξυπνήσει αυτή η πόλη;
– Προς όλους τους επιχειρηματίες αυτής της πόλης:
Σε μια περιοχή γεμάτη ικανούς, καταξιωμένους και οικονομικά ισχυρούς ανθρώπους, είναι αδιανόητο και ντροπιαστικό να σιωπούν όσοι μπορούν να βοηθήσουν. Κάθε μέρα ακούω τις ίδιες φράσεις: “Δεν είναι η στιγμή.” “Θα δούμε.” “Περάστε ξανά πιο μετά.” “Ας σταθεροποιηθεί λίγο η ομάδα και βλέπουμε.”
Δεν είναι η στιγμή; Αν όχι τώρα — πότε; Όταν θα ’χουν σβήσει τα φώτα; Κάθε “θα” που λέτε σήμερα, αύριο θα γράφει το όνομά σας στο κεφάλαιο της ντροπής. Πόση δικαιολογία χωράει η καρδιά σας πριν γίνει πέτρα; Η σιωπή σας έχει κόστος — και το τίμημα το πληρώνει ο ΠΑΣ, τα Γιάννενα, ο τόπος σας. Δεν είναι ντροπή να έχεις. Ντροπή είναι να μπορείς και να μη βοηθάς.
Μερικοί — ελάχιστοι — στάθηκαν δίπλα και τιμούν το όνομά τους. Οι υπόλοιποι κρύβονται πίσω από δικαιολογίες και σιωπή. Μα η σιωπή, όταν ο τόπος σου χρειάζεται φωνή, είναι συνενοχή. Κι όποιος γυρίζει την πλάτη, ας ξέρει πως κάποτε η ίδια πόλη θα του τη γυρίσει πίσω.
Βάλτε το χέρι στην τσέπη και στην καρδιά μαζί. Ελάτε μπροστά. Τώρα. Οι πράξεις σας θα μείνουν, οι δικαιολογίες θα ξεχαστούν. Και τότε, όλοι θα κριθούν — γιατί κανείς δεν το αποφεύγει. Κανείς.
Κι όμως, παρά την κούραση και την απογοήτευση, εγώ ακόμα πιστεύω. Πιστεύω πως αυτή η ομάδα θα σταθεί ξανά στα πόδια της. Πως τα Γιάννενα θα θυμηθούν ποιος είναι ο ΠΑΣ.
Γιατί όσο υπάρχει φλόγα, όσο υπάρχουν κάποιοι που παλεύουν με καθαρή ψυχή, ο ΠΑΣ δεν θα χαθεί.
ΜΟΝΟ ΣΤΗΡΙΞΗ Ή ΣΙΩΠΗ.
Ἢ τὰν ἢ ἐπὶ ΠΑΣ.
Το άρθρο Αλήθειες προς τον κόσμο από τον Νίκο Σιόντη – Έκκληση και πάλι για χορηγίες πριν να είναι αργά εμφανίστηκε πρώτα στο Super-FM.
